5 เบื้องหลังนิยายเรื่องคู่แฝดคู่ใจสานใยรัก ตอนที่ 5

            คือในความคิดของคนเขียน(นวจันทร์)  มันไม่มีการเรียงลำดับค่ะ  ยกตัวอย่างเช่น  อันดับแรกเลยเราอยากรีเทิร์น  (return)  พอเหลือบไปเห็นข่าวระบบขายนิยายของเว็บเด็กดี  ก็เลยกลายเป็นแรงบันดาลใจเพิ่มเป็นทวีคูณ  หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเรื่อง  ธีม(แก่นของเรื่อง)  พล็อต(เค้าโครงเรื่อง)  ตัวละคร  ฉาก  อันนี้ก็ไม่เรียงอีกค่ะ  แต่เอามาเขียนเรียงให้ดูง่าย

            แต่ถ้าจะให้ดีขอแนะนำว่า  เขียนทุกอย่างที่คิดได้ไว้ในกระดาษหรือพิมพ์ไว้ในคอมค่ะ  กันลืม  นวจันทร์ก็เขียนบ้างไม่เขียนบ้าง  อาศัยว่ามีประสบการณ์เคยเขียนนิยายมาบ้าง  ก็เลยไม่ยากมาก  แต่สำหรับคนที่เริ่มเขียนใหม่ก็อาจจะยากนิดหนึ่ง  เราต้องอาศัยการจดเพื่อช่วยจำค่ะ 

            เลาย้อนประวัติส่วนตัวนิดหนึ่ง...สมัยที่ยังเป็นวัยรุ่นอายุประมาณสิบสามก็เริ่มอ่านนิยายแล้วค่ะ  แต่อ่านจากนิตยสารไม่ได้ซื้อเป็นเล่ม  เพราะครอบครัวฐานะจนมากค่ะ  ก็จะอ่านนิยายได้เป็นตอน  ๆ  ตามนิตยสารรายปักษ์  (บางทีหายืมจากเพื่อนหรือคนรู้จักมาอ่าน) 

            พอบ่มอารมณ์ได้ที่ก็นึกอยากเขียนบ้าง  เพราะบางทีคนเขียนก็เขียนไม่ได้ดั่งใจเรา  เช่น  ฉากพระ – นาง  ทำไมมีแค่นี้  ทำไมพระเอกไม่คิดอย่างนั้น  ทำไมนางเอกไม่ทำอย่างนี้  ทำไมมีฉากพระเอก – นางเอกน้อยจัง  ทำไมเขียนสำนวนแบบนี้  ทำไมไม่เขียนให้ดีกว่านี้  แล้วทำไมเขายังขายได้  อะไรทำนองนี้แหละค่ะ 

            ก็เลยเริ่มขีด  ๆ  เขียน  ๆ  ในสมุดเปล่า  แค่สมุดจะขีดเขียนเล่นสมัยนั้นหายากมากค่ะ  ส่วนใหญ่มีแต่สมุดเรียน  บางทีต้องเอาสมุดเก่ามาฉีกเอาหน้าว่างแล้วเจาะรูเย็บเป็นเล่มเขียนก็มี  อะไรมันจะรันทดปานนั้น

            แต่เขียนไม่จบสักเรื่องค่ะ  อ่านแล้วก็ฟินอยู่คนเดียว  สมัยนั้นฮิตคำว่าอินค่ะ  อ้อ  อิน  นี่มาทีหลังค่ะ  สมัยนั้นต้องใช้คำว่า  เพ้อฝัน  ค่ะ  ถ้าอาการหนักหน่อยก็เรียกว่า  เพ้อเจ้อ  ค่ะ  สมุดหมดไปหลายโหลมาก  เก็บไว้สิบกว่าปีสุดท้ายก็ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำไมให้แม่เอาไปชั่งกิโลขายค่ะ  หลังจากนั้นก็ไม่ได้เขียนอีก  จนกระทั่งมีคอมเครื่องแรกก็มาฝึกเขียนอีก  เขียน  ๆ  ทิ้ง  ๆ  ค่ะ  จนในที่สุดก็ตั้งใจจะเขียนให้จบสักเรื่อง  แม้ว่าฝีไม้ลายมือจะห่วยมาก  แต่ก็พยายามเขียนด้วยใจรักใจชอบค่ะ

            ถ้าเราเขียนนิยายจบสักเรื่องหนึ่งเราจะมีกำลังใจมากค่ะ  ดีหรือไม่ดีไม่ต้องไปสนใจค่ะ  ขอให้เขียนจบเรื่องให้ได้ก่อน  เรื่องต่อไปค่อยปรับปรุง  เพราะเมื่อเราย้อนกลับไปอ่านเรื่องแรกที่เขียนจบ  เราจะเห็นส่วนขาดหรือส่วนเกิน  กับส่วนที่ออกทะเลหรือสำนวนที่ต้องแก้ไขเยอะมากค่ะ  ถ้ามีเวลาค่อยกลับไปแก้ไขทีหลังนะ  เขียนเรื่องต่อไปก่อนค่ะ  เราจะเห็นในเรื่องของการพัฒนาหรือด้อยพัฒนาเพิ่มขึ้น  

            อ้าว  (คนอ่านงงว่าทำไมยิ่งเขียนยิ่งมีด้อยพัฒนาด้วยเหรอ)

            มีสิคะคู้ณณณณณ  (คนเขียนทำเสียงสูงมาก)

อ่านต่อตอนที่  6