1 เบื้องหลังนิยายเรื่องคู่แฝดคู่ใจสานใยรัก ตอนที่ 1

เบื้องหลังนิยายเรื่องคู่แฝดคู่ใจสานใยรัก  ตอนที่  1

            สวัสดีค่ะ  วันนี้จะมาเล่าเบื้องหลังการเขียนนิยายเรื่อง  คู่แฝดคู่ใจสานใยรัก  หากจะมีใครถามว่าเขียนทำไม  ก็ขอตอบว่า  “ก็อยากจะเขียนน่ะค่ะ  มีไรมั้ยคะ”  55555

            เปล่ายียวนกวนประสาทใครค่ะ  เขียนให้สะใจตัวเองเล่นไปงั้นเอง  ฮ่าๆๆ 

            แต่ก็แอบหวังว่าบทความเบื้องหลังนิยายเรื่องนี้  จะเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่(หลง)เข้ามาอ่าน  หรือผู้ที่อยากจะเป็นนักเขียนแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี  ขออนุญาตให้ภาษาพูดนะคะ  อยากให้รู้สึกเหมือนคนเขียนกับคนอ่านกำลังคุยกันสบาย  ๆ

            นวจันทร์  หรือ  NJ2016  เรียกสั้น  ๆ  ว่า  เอ็นเจ  ก็แล้วกันนะคะ  ก็ย่อมาจากคำว่า  Nawajan  นั่นแหละค่ะ  คือนวจันทร์ไปสร้างเพจ  (Page)  ในนาม  Nawajan  บนเฟซบุค  (Facebook)  ขึ้นมาแต่ระบบไม่รับชื่อนี้  อาจจะมีคนใช้ชื่อซ้ำกัน  ก็เลยใส่  .nj  เข้าไป  เห็นว่า  “อืม  ก็เท่ดีนะ”  ยึดเป็นนามแฝงซะเลย  55555

            ที่ทำเพจหรือหน้าสื่อสารขึ้นมา  (ก็ไม่รู้จะเรียกว่าหน้าอะไร  เรียกว่าหน้าเฉย  ๆ  มันก็ห้วนไปเนอะ)  เพื่อเป็นอีกช่องทางหนึ่งสำหรับรวบรมและเผยแพร่ผลงานของตนเอง  รวมถึงการทักทายกับผู้อ่าน(จะมีหรือเปล่า  55555)

            ต้องขอบอกไว้ก่อนว่านวจันทร์ไม่ใช่นักเขียนที่เขียนดีมากหรือมีชื่อเสียงโด่งดังประการใด  เขียนเพราะใจชอบล้วน  ๆ  เลยค่ะ  ที่ผ่านมานวจันทร์ไม่ค่อยมีผลงานมากนัก  เพราะติดขัดด้วยเรื่องหน้าที่การงานและเวลาค่ะ  แต่ตอนนี้พอมีเวลาว่างมากขึ้น  ก็เลยกลับมาเขียนอีก

            เรื่องสุดท้ายที่เขียนไว้ก่อนหน้านี้คือเรื่อง  “เมื่อวันฟ้าใสหัวใจกระซิบรัก”  เขียนไว้เมื่อปี  2552    หลังจากนั้นก็ไม่ได้เขียนอีกเลย  เพราะต้องเอาเวลาไปทุ่มเทกับการทำงานและบริหารชีวิต(หลังจากเจอมรสุมอย่างหนัก)

            จากเรื่องสุดท้ายเมื่อปี  2552  ผ่านมาถึงวันนี้...วันที่กลับมาเริ่มต้นเขียนนิยายใหม่อีกครั้งเหมือนเรารีเทิร์น  (Return)  ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ามันผ่านมา  6  ปีกว่าแล้ว

            เกือบ  7  ปีที่ผ่านมานวจันทร์ไม่ได้เขียนอะไรเลยค่ะ  ใช้ชีวิตแบบคนทำงานล้วน  ๆ  แต่บอกตามตรงว่าคิดถึงงานเขียนของเราตลอดเวลา  อยากกลับไปเขียนนิยายอีก  แต่...เขียนไม่ได้!

            ใช่ค่ะ  นวจันทร์เขียนไม่ได้เลย  เพาเวอร์  (Power)  มันหายไปหมด  ทั้งที่ใจยังรักงานเขียนอยู่ 

            ทำไมน่ะหรือคะ  ก็อย่างที่บอกไปค่ะงานดึงเวลาหายไปหมดค่ะ  ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องแบ่งเวลาหรอกค่ะ  เพราะชีวิตคนเราไม่ใช่มีแต่งานอย่างเดียว  ยังต้องแก้ปัญหาชีวิตอีกมากมาย  เวลาในการบริหารชีวิตมันสำคัญเกินกว่าจะละทิ้งไปได้

            คนเราเกิดมาเป็นชีวิตหนึ่งชีวิตก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของตนเองถูกไหมคะ

            ใครจะเถียงว่าไม่ถูกยกมือขึ้น...เดี๋ยวตีตายเลย  อ๊ะ  ล้อเล่น  55555

อ่านต่อตอนที่  2