บทที่ 17 ไม่ได้คิดถึงแต่เมื่อไรจะมา
แต่งโดยนวจันทร์
โสฬสพารจนาไปเที่ยววังเก่าหลังจากนั้นก็ไปรับประทานอาหารกลางวันที่โรงแรมติดชายทะเล บรรยากาศที่โรแมนติกและการได้อยู่ใกล้ชิดกันตามลำพังสองคน สร้างความรู้สึกดี ๆ ให้หนุ่มสาว รจนาดูผ่อนคลายขึ้น หล่อนเริ่มมองโสฬสในแง่ดี ถึงแม้จะยังทำใจไม่ได้เรื่องที่ถูกเขาบังคับให้แต่งงานด้วย แต่ความเอื้ออาทรของเขาก็ช่วยบรรเทาความวิตกกังวลลงไปได้มาก หล่อนกังวลเรื่องงานเรื่องเงินและเรื่องบ้าน เขาทำให้หล่อนตกงานขาดเงินเดือนที่จำเป็นต้องใช้จุนเจือครอบครัวและเรื่องบ้านของบิดากับมารดาที่กำลังมีปัญหาอยู่ ซึ่งหล่อนยังไม่รู้ว่าต่อไปชีวิตของหล่อนจะเป็นอย่างไร โสฬสต้องกลับไปทำงานที่โรงแรมโสฬสธานี รจนาขอร้องให้เขาพาหล่อนกลับไปด้วยแต่เขาก็ไม่ยอม เพราะกลัวว่าหล่อนจะหนีไปอีก เขาต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างหนักกว่าจะได้ตัวหล่อนมา ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยหล่อนไปง่าย ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับหล่อนตลอดเวลา แต่ก็เชื่อมั่นว่าพี่สาวจะสามารถดูแลรจนาได้ เมื่อต้องอยู่โดยไม่มีโสฬสรจนาก็รู้สึกเหงา แม้จะมีพิมพ์โสมเป็นเพื่อนแต่ความรู้สึกในความผูกพันนั้นต่างกัน อีกทั้งหล่อนยังไม่คุ้นเคยกับพิมพ์โสมมากนักจึงค่อนข้างจะเกรงใจผู้อาวุโส แต่กับโสฬสนั้นหล่อนรู้สึกคุ้นเคยกับเขามากกว่า โสฬสบอกว่าจะกลับมารับประทานอาหารเย็นด้วย แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ยังไม่มา รจนาทั้งโกรธและน้อยใจนึกพาลเขาไปต่าง ๆ นานา เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามได้ในนิยายเสียงเรื่องหัวใจทะนง
