ทำไมไม่อัปเดตนิยาย

 

สวัสดีค่ะมิตรรักนักอ่านทุกท่าน วันนี้มาทักทายกันด้วยแสงอรุณจากขอบฟ้าที่หน้าบ้านของแอดมินเองค่ะ และบอกเล่าว่าช่วงนี้ทำอะไรอยู่ งานเขียนไปถึงไหนแล้ว

เพิ่งตัดต้นมะเฟืองกับต้นมะม่วงออกไปค่ะ เหลือแต่ตอโด่เด่ ฮ่าๆ ต้นไม้สองต้นนี้อยู่คู่บ้านหลังนี้มานานยี่สิบปีแล้ว พวกมันเป็นสักขีพยานแห่งชีวิตของแอดมินมานานมาก ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันอย่างโชกโชน 

เมื่อก่อนหน้าบ้านรกมาก ต้นมะม่วงกับต้นมะเฟืองแผ่กิ่งก้านปกคลุมไปทั้งสนาม แสงแดดลอดลงมาไม่ถึงพื้น นึกดูก็แล้วกันค่ะว่ามันครึ้มขนาดไหน

ไอ้เราก็เป็นคนไม่ชอบตัดต้นไม้ เคยตัดเหลือแต่ตอจนติดดิน แต่มันก็โตขึ้นมาอีกจนแผ่กิ่งก้านยึดพื้นที่ไปหมด ปีนี้มีความคิดใหม่ว่าเราน่าจะปรับปรุงพื้นที่สักหน่อย ก็เลยจ้างคนมาตัดต้นไม้ทั้งสองต้น หมดไปหนึ่งพันบาท แต่ด้วยความงกไม่อยากเสียค่าขนกิ่งไม้ไปทิ้ง ซึ่งต้องเสียเงินเพิ่มอีกหลายร้อยหรืออาจจะเป็นพัน ก็เลยให้เขากองไว้ข้างรั้วนี่แหละ สภาพก็อย่างที่เห็น

เอาเถอะ ถึงจะรกไปหน่อยแต่ก็พอทำใจได้ เดี๋ยวมันก็ย่อยสลายไปตามธรรมชาติ นี่ก็ยุบไปเยอะแล้ว ตอนที่ตัดใหม่ ๆ สูงเกือบถึงขอบรั้ว โชคดีที่เป็นหน้าฝนก็เลยได้น้ำฝนช่วยเพิ่มความชื้น ส่วนที่เป็นใบไม้กับกิ่งไม้เล็ก ๆ จึงย่อยสลายเร็วขึ้น น่าจะสองเดือนได้แล้วมั้ง

ที่เห็นล้อยางรถยนต์วางเรียงกันอยู่ ก็เป็นยางรถยนต์เก่าของแอดมินเอง ตั้งใจว่าจะเอามาทำกระถางปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้ ยังไม่ทันได้ปลูกอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบวบงูก็มาเลื้อยพันรั้วจองที่ไว้ก่อนแล้ว

ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นบวบงู มีคุณยายเดินผ่านหน้าบ้านบอกว่าบ้านแกเรียกหมากงกเงี้ยว คนไทย(กลาง) เรียกว่าหมากป๊องแป๊ง แอดมินก็งงเป็นไก่ตาแตกสิคะ คุณยายบอกว่าลูกมันลาย ๆ กินได้ เอามาต้มกินกับน้าพริก

ด้วยความสงสัยว่ามันเป็นต้นอะไรกันแน่ ก็เลยไปค้นหาข้อมูลในกูเกิล ปรากฏว่ามันเรียกว่าหมากป้องแป้ง หรือรู้จักกันในชื่อของบวบงู โธ่ ยาย ถ้าบอกว่าบวบงูแต่แรกก็ไม่งงแล้ว ฮ่า ๆ

ช่วงนี้ก็วุ่นวายกับเรื่องจะทำแปลงผักสวนครัวนี่แหละค่ะ อยากมีผักปลอดสารไว้กิน เดี๋ยวนี้ผักที่ซื้อจากตลาดมีรสชาติแปลก ๆ รสชาติไม่เหมือนผักที่เคยกินเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นก็ว่ารสชาติไม่ค่อยเหมือนผักที่ปลูกธรรมชาติแล้ว เพราะเร่งสารเคมีกันเหลือเกิน เดี๋ยวนี้รสชาติยิ่งแย่ลงไปอีก มีทั้งเฝื่อนทั้งเปรี้ยวและเหนียวจนเคี้ยวไม่ขาด ด้วยความเสียดายเงินก็กลืน ๆ มันลงไป 

แต่ก็ยังค้างคาใจอยู่ว่ามันเอาอะไรปลูกผัก ทำไมมันถึงได้เหนียวขนาดนี้ นี่แหละจึงเป็นที่มาของแปลงผักปลอดสารในฝัน ซึ่งตอนนี้ก็ยังอยู่ในฝัน ขอทำแบบค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกันนะ แอดมินก็สูงวัยแต่ใจเกินร้อย ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

ผักบุ้งที่เพาะไว้

ผักคะน้ากำลังเตาะแตะ

มะแว้งที่อยู่นอกรั้ว ข้าง ๆ มีต้นมะเขือพวง

ที่ขึ้นเองในกระถาง

ตำลึงข้างรั้ว

มะระขี้นกก็มา

ใบช้าพลูก็มี และผักอื่น ๆ ก็กำลังจะตามมา

สำหรับงานเขียนตอนนี้ก็มีเขียนสะสมไว้บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสั้น แอดมินตั้งใจว่าจะเขียนเรื่องสั้นให้ได้หนึ่งร้อยเรื่อง อัดอั้นอะไรก็ไม่รู้ ฮ่า ๆ

นวนิยายเรื่องยาวก็ยังเขียนอยู่นะคะ แต่ช่วงนี้ขอพักไว้ก่อน กำลังเห่อเรื่องสั้น เค้าโครงเรื่องก็ไม่ต่างจากนวนิยายเรื่องยาวค่ะ แต่เนื้อเรื่องกระชับขึ้น อ่านจบเร็วขึ้น อ่านได้หลายเรื่อง 

แต่ยอมรับว่าไม่ค่อยถนัดเขียนเรื่องสั้นสักเท่าไร แต่ก็จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดตามแบบฉบับของแอดมินนะคะ งานเขียนของแอดมินไม่ได้เป็นนวนิยายตามกระแสหรือสร้างกระแส แต่เขียนในสิ่งที่แอดมินอยากจะสื่อสารกับคนอ่าน 

นิยายออนไลน์

นิยายเป็นสื่อกลางที่สะท้อนได้หลายแง่มุม จะเขียนให้รันทด ดรามา หรือสนุกสนานเร้าใจขนาดไหนก็ได้ เป็นได้ทั้งข้อคิด คติเตือนใจ และเพื่อนคลายเหงา 

สำหรับงานเขียนของแอดมินไม่ได้หวือหวาเร้าใจอะไรมากนัก เพราะคนเขียนชอบแนวสุขุมลุ่มลึก จริงจัง และผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน ใครชอบแนวนี้ก็มาถูกทางแล้วค่ะ 

แอดมินหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้อ่านทุกท่านจะให้การสนับสนุนนวนิยายทั้งเรื่องสั้นและเรื่องยาว ที่เขียนโดย นวจันทร์ หทัยพัชร์ และกัลยณัฎฐ์ ต่อไปนะคะ ติดตามงานเขียนของแอดมินได้ที่เมบ Mebmarket 

สุดท้ายนี้นวจันทร์ หทัยพัชร์ และกัลยณัฎฐ์ ขอฝากนวนิยายทุกเรื่องไว้ในอ้อมอกอ้อมใจและอ้อมกอดของทุกท่าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกันไปตราบนานเท่านาน และพบกับนวนิยายเรื่องใหม่ในเร็ว ๆ นี้ รักคนอ่านทุกคนค่ะ

เขียนและเรียบเรียงข้อมูลโดยนวจันทร์

อ่านเรื่องอื่นได้ในนวจันทร์ Cafe